www.dreamworld.fora.pl

Juliette

Szłam jak zawsze ulicami Edos. Miałam dość swojego Anielskiego życia, chciałam być znowu normalna. Chciałm być znowu człowiekie. Chciałam, aby żyli moi rodzice. W mojej głowie panował mętlik i zamęt.

Seteus

Po wyjściu z kawiarenki słonce uderzyło swymi promieniami wprost w me oczy. Skuliłem się nieco i włożyłem dłonie do kieszeni. Jak ja nie lubię zwracać na siebie uwagi, a przeważnie to robię. Wszyscy mimowolnie oglądają się w moją stronę, co jest okropnie irytujące.

Juliette

Szłam dalej. Rozglądałam się po ludziach, którzy wszyscy mieli zwrócony wzrok za mnie. Obejrzałam się za siebie. Niestety miałam braki w koordynacji i przewróciłam się do tyłu. Upadłam na dóży kamień, który wbił mi się w plecy.
- Ał.- powiedziałam cicho zamykając oczy z bólu.

Seteus

A tam co znowu? Spojrzałem przed siebie. No ładnie, jak mieć pecha, to do końca dnia.
Złe anioły, poirytowane anioły, grożące anioły i anioły, które się przewracają, co jeszcze? Nie wygląda to najlepiej. Trzeba kolejny raz pobawić się w bohatera. Niewiele myśląc podbiegłem do "upadłego" anioła.
-Żyjesz?

Juliette

- Nie. Jestem w piekle, co nie??- powiedziałam z zamkniętymi oczkami. Usiadłam powoli. Pochułam krew na białej sukience. - Krew??- spytałam dotykając pleców.

Seteus

-Hmmm, wiesz... Nie każdy Edos lubi, ale od razu nazywać je piekłem? Wstawaj, pomogę ci. Krew? Rana jest, ale to tylko obdarta skóra.

Juliette

- Do nieba już nie trafię, jestem skazana na ziemię.- podałam rękę nieznajomemu. Ugryzłam się w język, bo powiedziałam za dużo.

Seteus

Znowu ten dylemat; ujawnić się, czy nie... Tym razem poczekam.
-Jakoś dziwnie brzmią takie słowa w ustach nastolatki.

Juliette

- Takie życie nastolatki, aby mówić inaczej i niezrozumiale dla dorosłych.- powiedziałam smutno.

Seteus

-Możliwe... Nie wiem niestety, jak to jest z dzisiejszą młodzieżą.
Matko, to zabrzmiało tak, jakbym miał jakieś czterdzieści lat. Set... co się z tobą dzieje człowieku?

Juliette

- Tak samo jak 139 lat temu.
Jaki dziwny ten koleś.

Seteus

Nie mam dobrego podejścia do dzieci... Niestety, nikt ideałem nie jest, ale ta dziewczyna wydaje mi się ciekawa.
Mój umysł nagle został porażony potokiem myśli. Zupełnie oniemiałem. Ktoś mnie wzywał, ktoś... Tylko kto? Przez chwilę sam nie wiedziałem, co się dzieje i kto wtargnął do mej głowy. Po chwili stało się jasne, że to poirytowana anielica, którą miałem przyjemność poznać. Nie myślałem, że wezwie mnie tak szybko. Najwyraźniej cos musiało się stać. Spojrzałem jeszcze raz na dziewczynę, która stała obok mnie. Nic jej nie będzie, to zwykłe otarcie, mogę ją zostawić. Westchnąłem przeciągle.
-Wybacz, muszę iść, mam coś ważnego do załatwienia- zacząłem szukać czegoś w kieszeni. Po chwili wydobyłem pomiętą wizytówkę sklepu muzycznego, w którym pracuję.- Masz- wcisnąłem kawałek papieru w dłoń dziewczyny.- Gdybyś czegoś potrzebowała, to przychodź śmiało, ja tam pracuję. Teraz muszę iść. Tymczasem!
Pobiegłem. Gdzie? Sam nie wiedziałem, jeszcze tego nie ustaliłem. Wszystko wyjdzie w trakcie...

Juliette

Jaki dziwny ten człowiek, a może on nie był człowiekiem, mogłoby to wytłumaczyć, że mnie widział. Zerknęłam na wizytówkę sklepu muzycznego. Zawsze chciałam grać na pianinie i skrzypcach. może powinnam tam wstąpić.

Sharon

Szłam sama, moja czarna,długa sukienka pod wpływem delikatnego wiatru falowała. Przysiadłam na pustym murku.
- I co ja mam teraz zrobić ?- spytałam i spuściłam głowę .- Jak zawsze zostałam sama... - zamarudziłam, wyprostowałam się, w dalszym ciągu prowadząc mój monolog.